Əliyevin səfəri Rusiya ilə Ermənistan arasında münasibətlərin kəskin soyuması fonunda baş verir. İrəvanın xarici siyasət kursunun “qərbləşməsi” sıçrayışlarla irəliləyir. Sosial şəbəkələrin dili ilə desək, Gürcüstanın xarici sərhədlərində və içərisində “hər şey çətindir”. Eyni zamanda, Türkiyənin mövqeləri möhkəmlənir və Rusiya sülhməramlı kontingenti Qarabağı vaxtından əvvəl tərk edərək, təkcə Qafqaz oyunçuları arasında deyil, həm də qonşu dövlətlərdə və ona bitişik Avrasiya regionları ölkələrində ziddiyyətli emosiyalar və qiymətləndirmələr buraxır.

Bunu rusiyalı politoloq Sergey Markedonov deyib.

“1991-2024-cü illərdə Rusiya-Azərbaycan münasibətləri mürəkkəb və ziddiyyətli şəkildə inkişaf edib. Əvvəlcə Bakı, bəlkə də Tiflisdən də çox, Moskvanın Cənubi Qafqazda ən problemli tərəfdaşı kimi görünürdü. Sonra vəziyyət dəyişməyə başladı. 2008-ci ildən etibarən “strateji tərəfdaşlıq” termini tətbiq olundu. 2022-ci ilin fevralında Rusiya və Azərbaycan “müttəfiqlik əməkdaşlığı” haqqında razılığa gəlib. Formal olaraq, iki Qafqaz dövlətinin Rusiya ilə münasibətlərinin səviyyəsi bərabərləşdi. Bəs reallıq həmişə formal statuslara uyğun gəlirmi? Son bir neçə ildə Moskva ilə Bakı arasında münasibətlər yüksəliş, Moskva ilə İrəvan arasında isə eniş gedir. Bakı ilə Moskvanın mövqelərinin yaxınlığını nə gücləndirir? Bu gün bəlkə də bu, Qərbin qəbuledilməzliyidir. Gəlin buna dəyər ölçüsünü əlavə edək. Əbəs yerə BAM-ın yubileyi mövzusu Putinlə Əliyevin görüşündə yaranmayıb. Sovetyönlü nostalji bugünkü Rusiya dəyər məkanının ayrılmaz hissəsinə çevrildiyindən dejavyu effekti yaranır. Bəs yuxarıdakı şərtlər güclü ittifaq üçün kifayət edirmi? Mən optimist olmaq istərdim, amma mütəxəssis vicdanım “uğurdan baş gicəllənməsi” ilə məşğul olmağa icazə vermir. Axı Azərbaycanda elitadan başqa cəmiyyət (xüsusən də gənclər seqmenti) və sosial şəbəkələr var. Yumşaq desək, Rusiyanın və onun Qafqazdakı siyasətinin birmənalı olmayan qavrayışını anlamaq üçün onları diqqətlə öyrənməyə dəyər! Bütün bunların o qədər də vacib olmadığını deyirsən? Bəli, bir müddət əvvəl Ermənistan haqqında da deyilirdi ki, eybi yoxdur, qışqırırlar da. Bu gün həmin qışqıranlardan biri öz ölkəsinin xarici siyasət kursunun dönüşünü həyata keçirir. Buna Türkiyə faktorunu da əlavə edək ki, onun öz əhəmiyyəti var və Türkiyənin bütün maraqları Rusiyanın maraqları ilə üst-üstə düşmür. Amma Bakı ilə Ankara arasında strateji koordinasiya səviyyəsi (burada Ankara, Vaşinqton və Brüsseli də əlavə edək) elədir ki, bu, rus başının hədsiz sevincdən fırlanmasına imkan vermir. İran faktorunu, eləcə də Tehranın regionda “pantürkizm”in güclənməsindən narahatlığını unutmayaq. Və təbii ki, əvvəllər Moskva ilə Bakını bir-birinə çox da yaxınlaşdırmayan “Ukrayna məsələsi” var. Bakı ilə Moskvanın yaxınlaşması faktdır. İstənilən dostluq isə kimin mübahisə etməsindən asılı olmayaraq, düşmənçilik və anlaşılmazlıqdan yaxşıdır. Amma bizim aramızda eyni antiqərbçilik və sovetyönlü nostaljinin həcmi fərqlidir, dəyər silsiləsi qurmaq motivləri də fərqlidir”, - o bildirib.

Tehsil-press.az